Cahil insanlar derneği

Yorumsuz, sadece dinleyin... :)

-Ceset kokan umutsuzluğumu yalnızlığım ile paylaşıyorum, katlettiğim onca bedene rağmen doyumsuz bir şekilde içimde insanları öldürmeye devam ediyorum. -Hem korkmamalısınız, sizin benim canımı yaktığınız gibi yapmayacağım,  belki biraz lokal anestezi uygularım günü gelmeyecek mutluluklarınıza buda düşüncelerinizi biraz olsun hafifletir. ‎- Ben iyi bir katilim, o kadar profesyonelim ki bir çoğunuz evet bir çoğunuz ! sizleri öldürdüğümden habersizsiniz, benim için artık hiç bir anlam ifade etmeyen o et yığını ölü bedenleriniz ile yaşadığınızı sanıyorsunuz. - Göz açıp kapamak, domuz öldüren bir Revolver'in o güçlü geri tepmesi ve iç gıcıklayan ölüm çığlığı yok, sessiz bir ölüm, Kadrajı ayarla ve deklanşöre bas. 

          Üzerinde gezinen kör bıçağa rağmen mantıklı birkaç cümle kurabilmen şaşırtıcı… Demek ki sen anormal zamanlarda soğukkanlılık zırhına bürünüyorsun, normal zamanda işe yaramaz biri olduğun doğru. Çünkü nerede bitirilmesi gereken bir iş var hepsini birbirine karıştırıyorsun. Ocakta yemek var gidip onu karıştırıyorsun, kimse seni uyarmıyor bile. Her şeye karışıp her şeyden biraz alıp ilerliyorsun ama olmuyor. Seni görüyorlar. Her an bıçağı saplayabilirler. Trafik kazası da yaşayabilirsin. Elektrik kesikken televizyon seyretmek de isteyebilirsin. Kitapların kan gövdeyi götüren sokaklarında kalabilirsin. Güzlerin ortasında koşuyorsun ama bitmiyor, bitmek bilmeyen bir sokağın kenarındasın, çabalıyorsun, aynı yer, köşe başları tehlike getirebilir, yeniden ayaz dolu bir gün… Sana her bakışımda dış görünüşünde farklılık arıyorum nedense, seni diğerlerinden ayıran belirgin bir noktan olmalı, üzerine sinen bir koku, bir ben, bir iz, yara gibi… Belki sırtında kocaman bir kesik

Kimseye güvenmemenin sonucu kimsesiz kalmak. Simitlerin diş arasına giren susamları kadar gerçek bu. Ben asla inmamazlık etmedim bir aşkın varlığına. Veya ne bileyim,sarhoş numarası yapıp unutmuştan gelmedim duygularımı. Kimsenin üzgün uyanmadığı gecenin sabahında sesine gelmek istedim. Mevsimlerden bu mevsimdi yanılmıyorum,nereye gittiğini bilmezcsine yersiz yurtsuzdu kavmin. Belki bu yüzden belki değil, ben maviyi tam anlamıyla yaşayamadım.  Ve bir kişi daha sığamayacağından seni hep sakladım. Geçerken uğrarsın diye gamzelerimi kapıya astım. Güllerin kokularından bulut yaptım pencerenin kenarına. Zilim yok, kapım hep açık.       Bıkkınlığım sıkkın. Bir cümle daha kalmadı söylenmeyen. Camların buğusuna kalp çizmek istemiyor parmaklarım.. Hüzünleri bir dağın eteğinden aşağı yuvarlayınca karlar,çığ diye bir afet uydurdu Tanrı. İçine aldığını yok gücüyle saldı aşağılara.İndikçe çoğaldı azalan ağlamalar. Merhamet ayakkabılarını düşürdü kaçarken. Arkasında bir not bırakt