Günah




“Yağmur altında arınırken günahlarımdan , tüm kibrimi ve nefretimi söktüm attım bu pis bedenimden. “
Sabahın ilk ışıkları ile karamasarlığa dönüşmüş bulutların kara hallerini izledim, kişiselleştirilmiş dünyamın kırmızı kalemler ile işaretlenmiş kurallarını bir bir çiğneyerek yöneldim kırık kapıma.
Ölümü ağır ama harketleri hızlı bir beden içinde, özgür olma hayali ile kanat çırpan kafes kuşu gibi adım adım ilerlerken kırık kapıma, çevik bir hareket ile kavraya bilme kapı kolunu, gönderilen bir kas komutu ile şevkle kavradım, acımasız bir sadist gibi kemik kırar edası ile iç gıcırtıcı sesi ile açtım kapıyı …
”Rüzgar bütün mertliği ile yüzüme karşı küfür ediyor…”
Yalnızlığıma bir nebze olsun katkıda bulunan düşüncelerimi sıyırdım üstümden, elbiselerim vardı ama düşüncelerim çıplaktı, yalın ayaklarım ile bir bir merdivenleri yoklayarak iniyorum. Gömleğimin düğmelerini açmak yerine kopartıyordum… Onu da düşüncelerim gibi sıyırıp attım, ve şimdi yolun ortasındayım, sağım ve solum sıra sıra dizilmiş asırlık ağaçlar …
”Yağmur altında çıplak düşünmenin zevkini yaşıyordum, yalnızdım ama yağmur benim için yağıyordu, çünkü benden başka kimse yoktu.”
Vücudumda ki kirlerin damlalarla süzüldüğünü görüyorum, onlar günahlarım olmalıydı…“Yağmur altında arınırken günahlarımdan, tüm kibrimi ve nefretimi söktüm attım bu pis bedenimden, ruhum çıkar iken bu bendenden..”
Vücudumun kalbi dayanamayıp kaparken bütün kalp yollarını hislerimi geri çekti beynim acımı hafifletirken, son tövbenim kabul olması dileği ile …
” Anne biliyor musun insan ölürken gerçekten üşüyormuş yağmur altında…”

Yorumlar

Yorum Gönder

denemelisin

Bu blogdaki popüler yayınlar

bi dakka

 Kulaklarımın zarına   "Goodnight Moon"  vuruyor, belki biraz vodka. HardPorn  iğrençliğin de belkide biraz bu hayat bakma biraz mutlu görünmek için bütün çabam bu. "Siktir et"  biraz sansürsüz olalım sen benim dokunmak istediğin yerlerimi afişe et bende biraz teninde terlerine karışıp edepsiz cümlelerinde kaybolayım. Tarantino'nun bir senaryosunda dudaklarımız kavuşmadan ölelim, filmin 120 dakikaya, gecenin sabaha,  benim cehennemin dibine kadar yolum var. (çok sert, bitmedi...)
sonra...?
Kayboldum, olayın trajik bölümü kimsenin bunun farkında olmayışı. Beynimde oluşturduğum labirentler sonunda beni yuttu.  İçimdeki  karanlık bu sefer aydınlığı yırtıyor, her bir ışık zümresi kendi karanlığına gömülüyordu. Başarılı intihar girişimleri sonucunda bütün ferler  istatistik olarak bu coğrafyanın kanserli bebeklerinde tekrardan hayat buluyor, acım yüzyıllar boyu sürecek gibi ve bu ölümsüzlük başa bela Hangi yöne döneceğimi bilmediğim için sırtımı sıvazlayan her ele bir merhaba ile karşılık verdim. Anlamalıydım bunu otuzdört adım sonrasında bütün bu olacakları anlamalıydım.
sonra...?
 Perçinlenmiş yalnızlığın yörüngesine mıhlanmış bir iç geçiriş bu bir serzeniş. Kucak dolusu hırçınlıklar savruluyor insan oğlunun salyasından. Bulaşıcı bir nefret kaplıyor böbreğimi dalağımı, tırnaklarımı, azı dişlerimi ve şu elimde tuttuğum kalbimi. ( Hangi törpüye vursam ömründen ömür alacak )  Büyük yanılgılar büyük yangınlar başlattı, ucu bucağı olmayan bu Ayçiçek tarlalarında. Alevler o kadar yüksekti ki çıkan onca karaduman ciğerime doldu.     Boğulmaktan korktuğum her yok oluşumda aceleci tekrarlar yaşıyorum. Tek istediğim elimde tuttuğum bu kalbe tabut çivileri çakmanız  ben boğulmadan önce ( Belki bir şeyler hisseder ve ölür. )  
sonra...?