Kadınım


Seni aradı boş bakan gözlerim yine, limandaki sahipsiz martılar gibi yalnızdım… Yağmur altında ıslanmış parkem ve bu boş bakan gözlerim seninle doldu…Yağmur damlası ile birlikte hiçliğe aktı…Önce yanaklarımı ordan boş kalbimi yaladı, tanyelinin bedenimi yaladığı gibi… Gülhane parkının kapısında bekledim seni, güvercinleri besledim sen severdin bu halimi…
Akşam üstü demlendim yine, sensiz bir günü geçirmenin ezikliği içinde bakınıyordum herzamanki umursamaz tavrım ile umursar bakışlarına, İstanbulun en güzel yerinden Çamlıca’nın tepesinden…
Sen kadınım… Gözlerin en derin hislerimi canlandırdı, pamuk ipliğne bağlı hayatımın en kalın zerresi… Alın yazımın en okunaklı yeri… Günaha boyanmış bedenimin hak etmediği tensin… Yolvermiyor artık bana bu karanlık , sokak lambası aydınlatmıyordu artık bu sensiz bedenimi çiçeklerim soldu, ruhum bedenimden sıkılmaya başladı, sensizliğe tahammülü yoktu artık.  Sen kadınım, ipek tenlim, deniz gözlüm, en temiz duyguların ile günaha boyadın koyu rengine bu bedenimi.
Sen kadınım…

Yorumlar

Yorum Gönder

denemelisin

Bu blogdaki popüler yayınlar

bi dakka

 Kulaklarımın zarına   "Goodnight Moon"  vuruyor, belki biraz vodka. HardPorn  iğrençliğin de belkide biraz bu hayat bakma biraz mutlu görünmek için bütün çabam bu. "Siktir et"  biraz sansürsüz olalım sen benim dokunmak istediğin yerlerimi afişe et bende biraz teninde terlerine karışıp edepsiz cümlelerinde kaybolayım. Tarantino'nun bir senaryosunda dudaklarımız kavuşmadan ölelim, filmin 120 dakikaya, gecenin sabaha,  benim cehennemin dibine kadar yolum var. (çok sert, bitmedi...)
sonra...?
Kayboldum, olayın trajik bölümü kimsenin bunun farkında olmayışı. Beynimde oluşturduğum labirentler sonunda beni yuttu.  İçimdeki  karanlık bu sefer aydınlığı yırtıyor, her bir ışık zümresi kendi karanlığına gömülüyordu. Başarılı intihar girişimleri sonucunda bütün ferler  istatistik olarak bu coğrafyanın kanserli bebeklerinde tekrardan hayat buluyor, acım yüzyıllar boyu sürecek gibi ve bu ölümsüzlük başa bela Hangi yöne döneceğimi bilmediğim için sırtımı sıvazlayan her ele bir merhaba ile karşılık verdim. Anlamalıydım bunu otuzdört adım sonrasında bütün bu olacakları anlamalıydım.
sonra...?
 Perçinlenmiş yalnızlığın yörüngesine mıhlanmış bir iç geçiriş bu bir serzeniş. Kucak dolusu hırçınlıklar savruluyor insan oğlunun salyasından. Bulaşıcı bir nefret kaplıyor böbreğimi dalağımı, tırnaklarımı, azı dişlerimi ve şu elimde tuttuğum kalbimi. ( Hangi törpüye vursam ömründen ömür alacak )  Büyük yanılgılar büyük yangınlar başlattı, ucu bucağı olmayan bu Ayçiçek tarlalarında. Alevler o kadar yüksekti ki çıkan onca karaduman ciğerime doldu.     Boğulmaktan korktuğum her yok oluşumda aceleci tekrarlar yaşıyorum. Tek istediğim elimde tuttuğum bu kalbe tabut çivileri çakmanız  ben boğulmadan önce ( Belki bir şeyler hisseder ve ölür. )  
sonra...?